Voor het maken van een schilderij vertrek ik altijd van foto’s die ik zelf genomen heb. Zo heb ik heel wat foto’s in mijn archief van mensen in steden, in België, Europa en ook in Noord-Amerika. De stad is immers een boeiend decor om mensen ongestraft te kunnen observeren: ze zijn meestal in beweging, bewegen zich zowel natuurlijk als onnatuurlijk, je kan gemakkelijk vanuit vogelperspectief werken… en je vindt er natuurlijk allerlei soorten en types… in combinatie met historische en eigentijdse gebouwen. Misschien zijn er wel zoveel steden als er types van mensen zijn, maar na een tijd ontdek je dat er toch een aantal “vaste patronen” bestaan.

​

Ruimte, licht, beweging… Deze doelstellingen heb ik voor ogen, telkens wanneer ik begin te schilderen. Het gebruiken van grote, lege vlakken creëert ruimte: daarin kunnen mensen zich dan (on)vrij bewegen. Het effect wordt soms versterkt door het contrast van licht en schaduw. Ik besteed veel aandacht aan de compositie van het beeld, en combineer meestal elementen uit verschillende foto’s tot één geheel.

​

Mijn werken zijn steeds olieverfschilderijen op een linnen drager. Bij voorkeur werk ik met tinten van blauw en groen: emeraude of smaragdgroen, ceruleumblauw, (donker) kobaltblauw, (donker) ultramarijnblauw en Pruisisch blauw. Door dit kleurgebruik groeit nog iets meer vervreemding … en dat is precies waar ik naar op zoek ben: mensen in een stad negeren dikwijls mensen… trekken zich terug in zichzelf… zijn of blijven zichzelf… of weten misschien niet meer wat ze zijn…

​

Mijn schilderijen zijn nooit een gratuite kopie van een foto. Het “kunstwerk” bestaat erin om een nieuw beeld te scheppen door weglating en veranderingen… waarbij steeds één zaak primeert: het werk moet compositorisch “juist” zijn. De afmetingen van het doek worden bepaald door de compositie. De grootte van de werken versterkt ook het ruimtegevoel. Samen met licht en schaduw bevordert de ruimte ook de dynamiek in het schilderij.